چشم را خیره کند پرتو زیبایی تو

در ریاضی که تو باشی، به نظر می آید

سایه نبود ز لطافت قد رعنای ترا

هرگز از شرم در آیینه ندیدی خود را

از نگاهی که به دنبال کند مشک شود

بر سر منصب پروانه چه خونها می شد

سر بسر زهره جبینان جهان چون انجم

طوطیی را که به شیرین سخنی مشهورست

می کند خال لب چشمه کوثر رضوان

مو به مو چون مژه احوال مرا می دانی

صائب از شرم ندیدی رخ او را هرگز