که از گل می خورد صد کاسه خون هردم بهار از تو

نشد روشن شود یک بار چشم اشکبار از تو

مبادا هیچ کافر در جهان امیدوار از تو!

به پنهان دیدنی هرگز نگشتم شرمسار از تو

که دارد آرزوی بوس و امید کنار از تو؟

چرا ای ابر رحمت بر دلی ماند غبار از تو؟

اگر پرسد گناه من کسی روز شمار از تو

خمار بی شراب از من، شراب بی خمار از تو

اگر می بود ممکن قطع امید ای نگار از تو