غافل از داغ جنون ای دیده روشن مشو

دامن رستم به دست جذبه سوی خویش کش

گر نچینی خوشه ای، چون مور بر چین دانه ای

این سیه کاران سزاوار توجه نیستند

احتیاط از کف مده هر چند در راه حقی

باش زیر چرخ تا آیینه ات دارد غبار

دامن اهل تجرد با گرانجانی مگیر

خون فاسد در بدن آهن ربای نشترست

جمع کن چون شبنم گل پا به دامان ادب

آبرویی نیست در گلزار ابر خشک را

شکوه ناسازی گردون به اهل دل مبر

بر چراغ ما کز او چشم جهانی روشن است

جستجو صائب به جایی می رساند خویش را