فتنه آخر زمان ته جرعه صهبای تو

پیش یکدیگر نظربازند سر تا پای تو

سروها از انفعال قامت رعنای تو

هر که یک شب را به روز آورد در سودای تو

در ته زنگار خط آیینه سیمای تو

هر که را افتد نظر بر لعل شکرخای تو

دیده آهو ز شرم نرگس شهلای تو

ناز چندانی که می ریزد ز سر تا پای تو

بس که می ریزد دل از نظاره بالای تو

نه فلک در پایه معراج استغنای تو

از غبار خط غرور حسن بی پروای تو

چون عرق دل زود برمی دارد از سیمای تو؟

چون شرر از سنگ می آید برون جویای تو

در گلستانی که گردد جلوه گر بالای تو

گر چنین گوهر به ساحل افکند دریای تو