که هست مرهم کافور، جان سوخته را

هما به سگ ندهد استخوان سوخته را

به خون چو لاله زند هر که نان سوخته را

که آتش آب حیات است جان سوخته را

که می چکد ز نفس خون دهان سوخته را

که مرهم است خموشی زبان سوخته را

که مغز، آه بود استخوان سوخته را

ز حرفهای جگرسوز، جان سوخته را

ز خود چراغ بود خانمان سوخته را

که سوختن پر و بال است جان سوخته را

شب وصال بود عاشقان سوخته را

ز دل چگونه برآرم فغان سوخته را؟

ز هر که می شنوم بوی جان سوخته را