از نگاه گرم گردد آفتابی روی او

همچو بوی گل که صد تو می شود از برگ خویش

در گریبان صبا مشتی عرق گردیده است

با هزاران دست نتواند عنان دل گرفت

از گداز شرم با آن خیرگی گردد هلال

چون صف مژگان دو عالم را کند زیر و زبر

می رود دایم سراسر در خیابان بهشت

می زند چون گل دو عالم موج آغوش امید

نیست در دامان گل شبنم، که تا روی تو دید

چون تواند دیده صائب به گرد او رسید؟