سایه چون نقش قدم می ماند از دنبال او

برندارد دل به رفتن آب از تمثال او

بس که گردیده است خون عاشقان پامال او

نعمت آن باشد که چشمی نیست در دنبال او

حال دل پیداست از زلف پریشان حال او

ای خوشا جرمی که عذری هست در دنبال او

نیست از ادبار گردون فرق تا اقبال ما

داغ دارد گوشه گیران جهان را خال او

دست اگر یابم، به دندان می کنم تبخال او!

بر امید جان نو آیینه از تمثال او

آسمان صائب بود چون بیضه زیر بال او