از داغ بود چهره افروخته من

چون آتش سوزان ز طرب نیست، که باشد

چون لاله ز می نیست مرا سرخی رخسار

پوشیدن چشم است مرا خانه صیاد

تا چشم کند کار، سیه خانه لیلی است

فریاد که چون غنچه پی سوختن دل

صائب کند از سایه خود وحشت صیاد