که سبز کرد خموشی زبان سوسن را

که همچو سرو ازین باغ چید دامن را

که نیست خیرگی از مهر، چشم روزن را

که رستم آرد بیرون ز چاه بیژن را

نداد فایده قرب مسیح سوزن را

ملال نیست ز سرگشتگی فلاخن را

که رنگ ظرف بود آبهای روشن را

همیشه جوش بهارست نخل ایمن را