تا از خودی خود نبریدند عزیزان

چون عمر سبکسیر ازین عالم پرشور

دادند به معشوق حقیقی دل و جان را

دیدند که در روی زمین نیست پناهی

تا قطره خود گوهر شهوار نمودند

تا آب نمودند دل خویش چو شبنم

خارست نصیب تو ز گلزار، وگرنه

فقری که تو امروز به هیچش نستانی

در قید فرنگ آن که نیفتاده چه داند

کردند به اکسیر رضا شهد مصفا

نظارگیان تو ز کونین بریدند

صائب نرسیدند به سر منزل مقصود