زین گریه ها که هست گره در گلوی من

نزدیک شد که جوش شکایت برآورم

یارب چه طالع است که هرگز خطا نشد

شد گردنم ز گردن قمری سیاهتر

از بی کسی به آینه گر روبرو شوم

چون صبح، چاک سینه من بخیه گیر نیست

عقلم برون نمی رود از سر به زور می

آیینه ام ز گرد کدورت برهنه است

هر چند خاکمال مرا داد روزگار

صائب ز بس که حرف گل روی او زدم