همچشم آبله است دل اشکبار من

کشتی در آب گوهر من کار می کند

از پاک گوهری چو صدف در دل محیط

از ضعف نیست خاستنش چون خط غبار

دارد نشاط روی زمین در کنار بحر

چون حرف دور ازان لب میگون فتاده ام

چون گردباد، بال و پر سیر من شود

از سایه تخم سوخته را سبز می کند

در راه ابر نیست مرا چشم انتظار

آسوده از خرابی سیلاب فتنه ام

هر وادیی که آید ازو بوی خون، بود

بر صفحه زمین اثر از کوه غم نماند

خورشید چون هلال شود پای در رکاب

دل می خورد ز قحط خریدار، عمرهاست

صائب مرا نظر به خزان و بهار نیست