در بیخودی گذشت زمان شباب من

نگذاشت آب در جگرم عشق خانه سوز

نسبت به شور من رگ خوابی است گردباد

هرگز نمی برم به خرابات دردسر

درمانده نهفتن رازم که می پرد

آن گوهرم که کشتی طوفان رسیده است

مانند سرو پای فشردم درین چمن

چون گل خمار خنده شیرین کشیده ام

خط ابر رحمت است گلستان حسن را

چون ماه نو همان ز تواضع دو تا شوم

جمعیتی که از دل ویران به من رسید

از ناله شیشه در جگر سنگ بشکند

صائب برون نمی روم از فکر آن غزال