غیرت کن و ز آه برافروز شمع خویش

خواهی که چون شکوفه ازین باغ برخوری

پای حنا گرفته به جایی نمی رسد

تا دیده ات ز نور یقین غیبت بین شود

این آن غزل که اهلی شیرین کلام گفت

در کارزار عشق حدیث جگر مکن

بی بادبان سفینه به ساحل نمی رسد

جوش بهار آبله در خار بسته است

خون را نشسته است به خون هیچ ساده دل

از ماجرای پشه و نمرود پند گیر

گر آه سردی از جگر اینجا کشیده ای