گرفت خط تو دلهای بی قراران را

ز خوان عالم بالاست رزق خاموشان

لب تو پرده راز مرا تنک کرده است

همین نه پشت من از بار دل، شکسته شده است

چه طرف بست می از صحبت نمک، زنهار

حضور دایمی از هجر دایمی بترست

ز ماجرای خط و زلف یار دانستم

گران چو ابر شب جمعه است بر خاطر

ازان ز داغ نهان پرده بر نمی دارم

همای عالم توحید، دانه پرور نیست

گرفته نیست دل صائب از گرفت حسود