چند ای دل غمین به مداران گریستن؟

از گریه خوشه های گهر چید دست تاک

صبح امید می دمد از دیده سفید

آرد نفس گسسته برون صبح وصل را

از آه حسرت است اگر هست صیقلی

کار دل شکسته پر خون من بود

این آب از فشردن دل می شود روان

ریزش سفید می کند ابر سیاه را

بر استقامت نظر شمع شاهدست

با اشک الفتی که بود دیده مرا

گلگون اشک، تشنه میدان وسعت است

بر فوت وقت هم بفشان یک دو قطره اشک

بعد از هزار سعی که بی پرده شد رخش

شوریده گر چنین شود اوضاع روزگار

افسوس جان پاک بر این جسم بی ثبات

بختش همیشه سبز بود، هر که را بود

زنگ هوس ز آینه دل نمی برد

بی دخل مشکل است کرم، ورنه ابر را

نم در دل محیط نماند، اگر مرا

شد شمع را دلیل به پروانه نجات

از چشم زخم، گوهر خود را نهفتن است

چون گریه است عاقبت هر شکفتگی

صد پیرهن عرق ز خجالت کنیم روز