که سهم شیر نگهبان بود نیستان را

به چشم جای چو مژگان دهد مغیلان را

که دلپذیر کند بیم قتل، زندان را

لبی که خون به جگر می کند بدخشان را

که چشم هاست به دنبال، گوشه گیران را

به گل زند چمن آرا در گلستان را

به چشم روزنه ها آفتاب تابان را

که داغدار کند سیب آن زنخدان را

که مهر لب شود انگشتری سلیمان را

جنون دوری من خاک این بیابان را

طفیلیی که کند تنگ، جای مهمان را

کنند خون به جگر ابرهای احسان را

چه لذت است ز عمر دراز نادان را؟

که از ستاره به دندان گرفت دامان را

که خون فسرده کند جوش بحر، مرجان را

گهر کند صدف پاک، اشک نیسان را