در آتش است نعل می ناب دیگران

اشکی که شورید از دل غمگین غبار دارد

بیداریی که جمع شود با خیال دوست

پهلوی لاغری که کند کار بوریا

تا هست نم ز خون جگر در پیاله ام

تا می توان ز رخنه دل فتح باب جست

تا می توان نمود قناعت به آب خشک

با آبرو بساز که چون آب تلخ و شور

باشد ز خود چو گوهر شب تاب نور من

چون خانه ای بود که برآرد ز خویش آب

آن دست خشک باد که همچون سبو نشد

صائب مرا ز نام چه حاصل، که چون نگین