غم حریص ز دینار می شود افزون

جنون ز سنگ ملامت نمی کند پروا

مبر به گلشن جنت مرا که از کوثر

ازان به خاک قناعت نموده ام چون مور

مرا به بی کسی خویشتن کنید رها

شود ز هاله کمربسته حسن ماه تمام

یکی هزار شد از عندلیب شورش من

امیدها به خطش داشتم، ندانستم

نمی شود ز مگس خیرگی به راندن دور

اگر چه بار ز دلها به برگ می خیزد

به قدر آنچه دهی ره به دل تمنا را

سبک شدی به نظرها و از تهی مغزی

شکست هر قدر افزون رسد به گوهر من

چه حالت است که از سر زدن مرا چو قلم

ز حرف تلخ مرا خارخار دل صائب