زمین به لرزه درآید ز دل تپیدن من

شکوه دانه من تا به آسمان چه کند

گذشت عمر به خامی، مگر قضا افکند

توان شنیدن آواز حلقه در مرگ

هزار مرحله را چون جرس دل شبها

مرا چو آبله بگذار تا شوم پامال

فغان که زیر فلک نیست آنقدر میدان

هزار فتنه خوابیده چون شراب کهن

درین ریاض چو چشم آن ضعیف پروازم

ز ریشه کند دو صد سرو پای در گل را

مرا چو صبح به دست دعا نگه دارید

حیات من به تماشای گلعذاران است

ز بوریا نتوان شعله را به دام کشید

چه شد که گوش به حرفم نکرد، می دانم

عیار آن لب شیرین و ساعد سیمین

ز بس که تلخی دوران کشیده ام صائب

من آن رمیده غزالم درین جهان صائب