به رنگ سرو درین باغ زندگانی کن

گرت هواست که در وصل آفتاب رسی

مگر به میوه بی خار بارور گردی

حریف داغ عزیزان نمی شود جگرت

خمار باده به اندازه نشاط بود

ز خامشی دهن غنچه گلستان گردید

چو جان ز جسم تو بی اختیار خواهد رفت

تو چون ز مصلحت خویش نیستی آگاه

مده ز دست ترازوی عدل را صائب