بپوش چشم ز وضع جهان و عشرت کن

نه ای شریفتر از کعبه، ای لباس پرست

چه گل در آب به تعمیر کعبه می گیری؟

ز اشک و چهره ترا داده اند آب و زمین

چو آفتاب به قرصی اگر رسد دستت

دمادم است که طبل رحیل ساز شده است

لباس عافیتی به ز خاکساری نیست

چو سرو و بید به برگ از چمن مشو قانع

فریب شهرت کاذب مخور چو بی دردان

نمک به دیده من شورفکر ریخته است

حریف سنگ حادث نمی شوی صائب