مرا ز لاله چراغ نظر شود روشن

چو آتش جگر لعل، بی زوال بود

ز بس گرفته ز نادیدنی شده است دلم

ز حرف سرد دل ما چو غنچه بگشاید

دلی که تیره ز اوضاع روزگار شده است

به گرمخونی من خسته ای ندارد عشق

گره ز کار دل من شود به آبله باز

نکرد گرمی پرواز بی پر و بالم

درین محیط عنان را کشیده دار چو موج

چراغ هر که ز دلهای گرم افروزد

ز رشک حسن گلوسوز یار نیست بعید

ز عمر قسمت ما نیست جز زمان وداع

نرفت تیرگی از دل به سعی ما صائب