ز عشق صبر تمنا نمی توان کردن

ز صدق شد دهن صبح پر ز خون شفق

به سنگ خاره عبث تیشه می زند فرهاد

مرا ز آینه روی یار چون طوطی

چه گل توان ز رخ یار با حیا چیدن؟

متاب روی ز اهل سخن که طوطی را

میسرست جلا تا به سرمه عبرت

ز آسمان و زمین هست تا اثر بر جا

بساز با غم جانان که ترک وصل گهر

دل دو نیم به دست آر چون قلم صائب