خوش است مشق قناعت ز بوریا کردن

درین ریاض، سرانجام بال پروازست

چه عقده وا کند از دل جهان پست مرا؟

به کیش راه شناسان، نرفتن است صواب

در آن مقام که دریا کف آورد بر لب

به تخته پاره تسلیم خویش را برسان

چنین که گرد علایق تراست دامنگیر

چنان به خانه فرو رفته ای که ممکن نیست

ز قید محکم هستی کجا برون آیی؟

نمی توان ز دل من کشید پیکان را

وبال توست درین گلخن آنچه خواهی کرد

خوشم به سوختگی ها که کرده است مرا

به جوی شیر توجه نمی کند عاشق

نظر به سرمه مردم سیه مکن صائب