نسیم پیش خرام تو بوی پیراهن

که بی حجاب کند با تو دست در گردن

به خاک هر که شود قامت تو سایه فکن

که لیلیی سر مجنون نهاده در دامن

در آن فضا که نگردد محیط بی جوشن

چو آفتاب به گرد جهان دوید سخن

به مهر، چشم مسیحا شد از سفر روشن

نسیم مصر سفر تا نکرد از مسکن

که او چو آینه هم ناطق است و هم الکن