شور عشق از دل دیوانه نیاید بیرون

دردنوشان خرابات مغان ستارند

خاکساران و سرانجام شکایت، هیهات

آنقدر خون ز لب لعل تو در دل دارم

چشم حق بین ز صنم جلوه حق می بیند

دل آزرده به پیغام تسلی نشود

هر که داند که خبرها همه در بی خبری است

عالم از حسن خداداد نگارستانی است

برنگردد ز غریبی به وطن کامروا

گر چه از جذبه حق پای برآید از گل

زنگ بیرون ندهند از دل خود، سوختگان

هر که مکروه نخواهد که ببیند صائب