می کند آن که علاج دل بیچاره من

از تماشای دو عالم نشود سیر نگاه

بس که سیراب شد از گریه من، می آید

باده آتش، پر پروانه بود پرده شرم

صائب از اهل وفا پاک شد آفاق و هنوز