روی از خلق نگردانده به حق روی مکن

طعمه چون شیر به سر پنجه مردی به کف آر

از دل خود رقم نقش پذیری بزدای

خم چوگان فلک راه ترا می پاید

پله خاک ز حرص تو گرانسنگ شده است

دل پاک و نظر پاک که دارد، بنگر

عنقریب است که چون سنگ نشان تنهایی

موی در دیده صاحب نظران عیب بود

داغ اغیار محال است که ناسور شود

صائب از دست مده دامن فرصت زنهار

صائب این آن غزل عارف روم است که گفت