که پیچ و تاب به زنجیرها کشیده مرا

به سیر عالم دیگر، دل رمیده مرا

غبار دل شود افزون ز آب دیده مرا

به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مرا

کسی که از تو به تیغ زبان بریده مرا

نکرد کوه غم و درد، آرمیده مرا

چه دل خنک شود از باده چکیده مرا؟

که قد ز بار گنه چون کمان خمیده مرا

ز بس زبان ملامتگران گزیده مرا

که تا رسیده به لب، جان به لب رسیده مرا

درین شکفته چمن، دیده ندیده مرا