توبه از می به چه تدبیر توانم کردن؟

رخنه در ملک وجودم ز قفس بیشترست

چون نیاید به نظر حسن لطیفی که تراست

نه چنان دور و درازست ترا زلف که من

عشق آن روز شود در دل صد چاک نهان

غمزه بد مست و نگه خونی و مژگان خونریز

حسن خودرای تورم می کند از سایه خویش

نه چنان دل به تو ای مورمیان پیوسته است

دیده ای را که نمی شد ز تماشای تو سیر

چون نیاید به زبان آنچه مرا در دل هست

عذر ننوشتن مکتوب من این است که شوق

صائب از حفظ نظر عاجزم از روی نکو