گوی چوگان خم زلف تو سیمین ذقنان

همه شب ز آتش سودای تو گل پیرهنان

گر ببینند گل روی ترا برهمنان

خنده شد گوشه نشین در لب شیرین دهنان

شد چراغان جگر خاک ز خونین کفنان

هر که لغزید ز نظاره سیمین بدنان

منه انگشت به گفتار پریشان سخنان

هر که چون می به تمامی شود از خودشکنان

هر که صائب شود از جمله شیرین سخنان