ز شوخی می کند چون زلف خود بازی به آه من

به شمشیر تغافل ملک گیرد پادشاه من

که مژگان می شود انگشت زنهار از نگاه من

رقیب از ساده لوحی خار می ریزد به راه من

به کار مدعی آمد درین دعوی گواه من

که را گویم که از گردی پریشان شد سپاه من؟

وگرنه می شود هر سایه خاری پناه من