به یک خمیازه گل طی شد ایام بهار من

شب امیدواری می شمردم خط مشکین را

چنین کز شوق دامان تو خود را جمع می سازد

نه آن صیدم که عشق از فکر من غافل تواند شد

بگو تا آستین از دیده خونبار بردارم

نشاندی از فریب وعده صد بارم به خاک و خون

نفس در خانه آیینه اینجا راست می کردی

حصار عافیت شد طوق قمری سروبستان را

مرا زین خودپرستان نیست صائب چشم همراهی