که چون صدف ز دهان است رزق گوش مرا

به روی تلخ، حریفان کنند نوش مرا

نمی توان به نفس ساختن خموش مرا

مگر به خانه برد محتسب به دوش مرا

که شد خرام تو سیلاب عقل و هوش مرا

که روی گرم نمی آورد به جوش مرا

که صبح عید بود روی گلفروش مرا

به سیر عالم دیگر ز هر خروش مرا