خدایا قطره ام را شورش دریا کرامت کن

نمی گردانی از من راه اگر سیل ملامت را

جنون من به داغ ریزه انجم نمی سازد

دل مینای می را می کند جام نگون خالی

درین وحشت سرا تا کی اسیر آب و گل باشم؟

به گرداب بلا انداختی چون کشتی ما را

مرا هر روز چون خورشید قرصی در کنار افکن

ز سودای محبت هیچ کس نقصان نمی بیند

نظر بینا چو شد خضرست هر گرد سبکسیری

دل خود می خورد سیلاب چون جایی گره گردد

حضور گلشن جنت به زاهد باد ارزانی

دو شاهد چون دو بال و پر بود شهباز معنی را

بهار طبع صائب فکر جوش تازه ای دارد