تماشای مه نو را ز جام زر دو بالا کن

لب ما بسته می خواهی، دهان شیشه را وا کن

سفال و سنگ این ویرانه را یاقوت سیما کن

قدح بردار و ارباب طرب را جمع یک جا کن

به جامی قبضه خاک مرا دامان صحرا کن

دل افسرده ما را به جام باده احیا کن

به درد باده تا ممکن بود تعمیر دلها کن

جهان چون چشم سوزن تنگ بر چشم مسیحا کن

کلاه سرکشی از سر بنه، تیغ از کمر وا کن

دل دیوانه را زنجیر ازان زلف چلیپا کن

زمین سینه را پاک از خس وخار تمنا کن

لب خواهش به ابر نوبهاران چون صدف وا کن