میسر نیست بی ابر تنک خورشید را دیدن

گشودم بی تأمل دیده بر دنیا، ندانستم

جواهر سرمه بینش بود ارباب دولت را

به شکر این که داری چون سلیمان دست بر خاتم

چو دندان ریخت، دندان طمع از زندگی بر کن

ز جمعیت پریشان گردد اوراق حواس من

ز غفلت بر حیات خویش می لرزی، ازین غافل

چرا آلوده کذب و خیانت می کنی خود را؟

نمی دانند قدر گفتگوی عشق بی دردان