فقیران را به چوب منع از درگاه خود راندن

مگردان روی گرم از دوستان تا دولتی داری

به خاموشی ز زخم خصم بد گوهر مشو ایمن

دهد هر کس به ریزش دست خود در زندگی عادت

بپوشان دیده از خود، در حریم وصل محرم شو

ز دل زنگار غفلت می زداید صحبت پاکان

دل بی تاب دارد دور باش خانه زاد از خود

لطیف افتاده است از بس که آن سیمین بدن صائب