خط نسازد بی صفا آن عارض پر نور را

شکوه مهر خاموشی می خواست گیرد از لبم

پا منه بیرون ز حد خویش تا بینا شوی

همچنان از خار خار دانه چشمش می پرد

خرمن خود سوخت هر کس بی گناهان را گزید

ساحل دریای پر شور جهان، ترک خودی است

از نظربازان خود غافل نگردد شرم حسن

نیست صائب در جهان بی خودی بیم گزند