هر که اینجا از سرافرازان نهد سر بر زمین

هر طرف جولان کند آن نازپرور بر زمین

بس که در یک جا ز شوخی ها نمی گیرد قرار

در زمان حسن عالمگیر او از انفعال

دیده حیران چو نرگس سر برون آرد ز خاک

گر چه شد روی زمین پاک از دل و دین عمرهاست

تا جمال بی زوال او بلند آوازه شد

می توان سیراب گشتن زان عقیق آبدار

نقش پای من نمی آید به چشم رهروان

اشک خونین ریزد از مژگان مرا بی اختیار

هر که چون آیینه دارد جبهه وا کرده ای

صندل تر را به خاک تیره یکسان می کند

از بلند و پست، خامان جهان را چاره نیست

ما ز کافر نعمتی از شکر منعم غافلیم

نقد خود را نسیه کردن نیست کار عاقلان

آفتابش بر لب بام است و ریزد هر نفس

هر کف خاکی کف افسوس از خود رفته ای است

تا به کی سازی گرانبار از علایق خویش را؟

چند از بی اعتمادی در جهان آب و گل

تا کی از طول امل چون موجه خشک سراب

رزق خاک تیره سازد آب را استادگی

پیش چشم من نهاده است از تهیدستی محیط

می تواند عشق بالا دست را مغلوب کرد

خرج خاک تیره می گردد به اندک فرصتی

از ثمر قانع مشو با برگ، کز اشجار باغ

از کنار بام دارد کوزه خالی خطر

در خنک گرداندن دلهاست عمر جاودان

سرکشی با زیردستان شاهد بی حاصلی است

تازه رویان پیش در دلها تصرف می کنند

صحبت سر در هوایان را نمی باشد ثمر

زندگی را در تن آسانی تلف کردن خطاست

در حیات از پیش بینی خاکساری پیشه کن

هست در خاک فراموشان در ایام حیات

اشک مظلومان به معراج اجابت می رسد

جان قدسی را نگردد جسم مانع از عروج

از فشاندن اندکی با خود ببر، چون عاقبت

گر نسازی تر گلویی از ثمر چون سرو و بید

گر چه صائب از نی کلکم جهان پر شکرست