عشق ما را ظرف دنیا برنتابد بیش ازین

مابه جای توشه دل برداشتیم از هر چه هست

بر سر شوریده مغزان گل گرانی می کند

یک جهان دیوانه را نتوان به مویی بند کرد

دردسر را، هم به دردسر مداوا می کنیم

صفحه آیینه از مشق نفس گردد سیاه

نیش ابرام از لب خاموش سایل می خوریم

چرخ مینایی ز جوش فکر ما در هم شکست

شهوت جانسوز را پیش از اجل در خاک کن

حسن معذورست اگر در پرده جولان می کند

صبح پیری خنده زد صائب سیه کاری بس است