دیده بی نور ما را کرد بینا پیرهن

گفت پیغمبر مپوشانید تن در نوبهار

پرده عصمت ندارد تاب دست انداز شوق

پنبه نتواند شدن بر چهره آتش نقاب

برگ گل را ره به آن اندام نازک داده است

مردم چشم صدف دیگر نخواهد شد سفید

گرنه شب بر چشم مجنون آستین مالیده است

داغ ناسور مرا با پنبه راحت چه کار؟

چون گل از زور جنون مجموعه چاکی شود

پرده ناموس را خواهم دریدن چوب حباب

صائب آن روزی که از دل داغ پنهان شعله زد