گر بنالم خون ز چشم سنگ می آید برون

هر طرف دیوانه خوش طالع من می رود

فارغ است از خودنمایی جوهر اقبال ما

عمرها باید که آن یاقوت لب نوخط شود

زخم پیکان می شود در سینه دلگیر من

طوطیان را دل چو مغز پسته خون خواهد شدن

هر که چون آیینه لوح سینه خود صاف کرد

یک گل بی رنگ دارد عالم پر رنگ و بو

بیستون را در فلاخن می گذارد تیشه ام

گر چه در هر حمله ای می افکند صد سر به خاک

گر به این دستور خواهد باده من جوش زد

از دل ما حرص را دست تصرف کوته است

نیست چون فرهاد اگر در جذب عاشق کوتهی

از ریاضت هر که را بر پشت می چسبد شکم

صبح پیری از دلم زنگار غفلت را نبرد

ما درین گلزار صائب مرغ آتشخواره ایم