آه کی از جان دردآلود می آید برون

سوخت خونم در رگ و پی بس که از سودا چو شمع

چون خلیل آن را که حفظ حق هواداری کند

نیست بی آه ندامت سینه تردامنان

شمع رخسار تو از بس پرده سوز افتاده است

نیست تنها مشرق آه ندامت لب مرا

پرده خواب است از رفتار مانع پای را

دامن دشت جنون را گردبادی می شود

سرمه کن شبهای هجران را کز این ابر سیاه

از هزاران بنده مقبل، یکی همچون ایاز

مشرق آن ماه تابان است دلهای دو نیم

صائب از ریزش پریشانی نمی بیند کریم