اگر چه حوصله وصل یار نیست مرا

همان چو موج زنم دست و پا ز بی تابی

چو تخم سوخته آسوده ام ز نشو و نما

به خوردن دل خود قانعم ز خوان نصیب

ز وحش و طیر گسسته است دام من پیوند

خوشم به دولت پاینده گرفته دلی

هوای عالم بالا ز من ربوده قرار

یکی است شنبه و آدینه پیش مشرب من

جز این که در گذرد از سرمساعدتم

مرا به مسند عزت کشد زمانه به زور

رخ گشاده مرا می کند سپرداری

من آن غریب نوا بلبلم درین بستان

گهر ز گرد یتیمی به آبرو گردد

ازان به جیب کشم سر، که غیر رخنه دل

به زیر بال سر خود کشیده ام صائب