پیش خونم شعله آتش سپر انداخته است

ریشه خون من و جوهر به هم پیچیده است

این سیاهی بر بیاض گردن او خال نیست

در مذاق خنجر او کار شکر می کند

می کنم لوح مزار خویش از سنگ فسان

خون مظلومان نمی خوابد چو خون کوهکن

بر بیاض گردنش صائب اگر چشم افکنی

دامنش چون لاله گون گردد ز رنگ خون من؟

کیست غیر از داور محشر، که روز بازخواست

بس که داغ سینه سوز مهر، خونم را مکید

ارغوان زار تجلی گریه گرم من است

می کشم خود را ازین غیرت که دست افکنده است