دست کوته کرد زلف یار از تسخیر من

با خرابی های ظاهر دلنشین افتاده ام

سختی ره می شود سنگ فسان عزم مرا

خاکیان از جوهر پوشیده من غافلند

آفتاب بی زوال عشق بر من تافته است

غوطه در سرچشمه آب حیاتش می دهند

گر به ظاهر دیده من شد سفید از انتظار

اینقدر وحشت نمی بردم به خود هرگز گمان

چون عرق چشمم به روی گلعذاران وا شده است

چون تواند سبزه زیر سنگ قامت راست کرد؟

سرو و سوسن را دل آزاده من داغ داشت

گفتم از پیری شود بند علایق سست تر

یک دل غمگین جهانی را مکدر می کند

گر چنین صائب جنون من ترقی می کند