چون زند موج حلاوت کلک شکر بار من

دامن فکر من است از دامن گل پاکتر

چون صدف دریادلان را باز می ماند دهن

در پس آیینه از خجلت نهان گردیده اند

عالمی بیدار شد از ناله ام، گویا شده است

سرو و شمشاد و صنوبر پایکوبان می شوند

حلقه بیرون در کرده است خلط و زلف را

شیشه گردون خطر دارد ز زور باده ام

سینه افسرده گلشن در ایام خزان

هر رگ سنگی شود انگشت زنهار دگر

همچو کوه قاف در موج پری پنهان شده است

دست گلچین غنچه از جوش بهاران می شود

مزد کار من ز ذوق کار من آماده است

رشته موج سراب از جوش گوهر بگسلد

بحر نتواند نفس دیگر ز جزر و مد کشید

بر دل آزاده خود بار خود را بسته ام

چون نفس در دل نگردد عندلیبان را گره؟

از پشیمانی لب خود را به دندان می گزد

روی در آیینه زانوی خود آورده ام

جلوه دست حمایت می کند ز آهستگی

درد بر من صائب از درمان گواراتر شده است