چون دو تا شد قدت از پیری گرانجانی مکن

پیش دریا قطره را نعل سفر در آتش است

همچو اوراق خزان اسباب دنیا رفتنی است

گر شب خود را نسازی از دل بیدار روز

صورت دیوار می سازد ترا تن پروری

مرغ زیرک دام را در دانه می بیند عیان

گریه را باشد اثرهای نمایان در سحر

زیر گردون ماهرویی نیست بی داغ کلف

تیزتر گردد ز سوهان تیغ های بی امان

پاس دار از شور چشمان سنبل فردوس را

حرف حق با باطلان گفتن ندارد حاصلی